« Quam dilecta tabernacula tua, Domine virtutum ! Concupiscit et deficit anima mea in atria Domini…

       Et enim passer invenit sibi domum et turtur nidum sibi, ubi ponat pullos suos.
       Altaria tua, Domine virtutum !… »
       (Ps. LXXXIII, 1, 3, 4)
 

IMRAM. – Pa n’ouzomp diwezh ebet d’hon truegezh, m’ene, plegomp hor penn… Ha prederiomp.

Ar pezh ’zo degouezhet ganeomp zo un dra kozh : ar gourdadoù hen anave.

Pa’z oent skuizh gant an dremmweloù, o bag a lakaent war zour, hag e roeñvent.

Hag ez aent, sent Doue gante, da glask e-mesk ar morioù pell.
Enezennoù eürus ar yaouankiz.

Aes eo goût, n’en deo ket an hevelep huñvre e glask-omp-ni ur c’horf dezhañ, narenn. 

Met ar vordeadenn ez omp ganti, bloazioù a zo, a denn d’o re.

’Velte hon eus lamet eus ar gêr, ur beure ; korn an oaled hon eus kollet ’velte ; penniñ a reomp, ’velte, en Dianav.

Ha ’velte deut en-dro eus an imram moliac’hus¹⁷⁷, m’ene,

Ni a lâro an enezennoù-hont hon eus kavet enne

Diskuizh… – An ilizioù…

177 burzhudus