war don : le soleil monte à l’horizon (Bourgault-Ducoudray)

An noz a gouezh, a c’hlaz a son
          En traoniennoù pellañ,
Monaig dre an hentoù don
          A gerzh en ur ouelañ.

Tec’hel a ra ’vel ur skeudenn
          Er sioulder moredus,
Poaniusoc’h ’vit ar goumoulenn
          En oabloù huñvreüs.

Pa ziskenn a-hed ar spern-gwenn,
          Balafenn dianav,
Ar geot tener a sav o fenn
          Hag an eostig a dav.

Heklev ar saonenn hag ar roz
          A respont d’he c’hlemmoù
Ha war he hent, leun a c’hlizh-noz,
          Ar bleuñv a skuilh daeroù.

Deredet eo hep goût d’an dud,
          Evnig hep divaskell,
Er maezioù don pell eus ar vrud,
          Da selaou an avel.

An aezhenn flour a c’hwezh sioulik
          Aze, er balan glas,
He deus luskellet ur vagig
          Du-hont war ar mor bras.

Ur vagig skañv, splann he gouelioù
          War ar morioù tec’het,
O lezel e bro ar c’hoadoù
          Ur galonig nec’het.

Distan’ a rae pouez he glac’har
          O soñjal en distro
P’emañ deut ar c’heloù digar :
          – Yannig a zo marv !

Ar mor houlennus ha diroll
          ’N eus lonket ’n [e] fulor,
E-kreiz yud gouez an avel foll
          Martolod an Arvor !

Evel un hirvoud a anken,
          Dirak he nec’hamant
Un hirisadenn a dremen
          ’Barzh an elv arc’hant.

O, nag eo poanius ar serr-noz
          D’ur galon en anken,
Pa sav dimeus an dervenn gozh
          Mouezh klemmus ar gaouenn !

War liñsel gañvus an neñvoù
          Al loar zo dispaket,
Ha d’an douar, hanter-varv,
          Monig a zo semplet.

Doue, c’hwi ’ro heol ar beure
          D’ar vleunienn dinerzhet ;
Frealzit, en ho karantez,
          Ar goulmig glac’haret.