Ar c’hloareg trubard a lavare
D’an itron yaouank, ur beure :

– Setu ar bloavezh achuet,
Kenkoulz hag ar brezel, me ’gred ;

Setu achuet ar brezel,
Ha na zistro ket d’ar c’hastell.

Livirit din, va c’hoar itron,
Pezh avat a venn ho kalon ?

Daoust hag eo deut ar c’hiz nevez,
Bev an ozhac’h, chom intañvez ? –

– Serr da veg, kloareg milliget !
Leun eo da galon a bec’hed ;

Mar ve ma fried ’barzh an ti,
E dorrfe dit da izili. –

Ar c’hloareg p’en deus he c’hlevet,
D’ar chas-ti e-kuzh ’mañ aet,

Kri-red an aotroù ’neus kavet,
He gouzoug en deus kontellet.

Ha goude m’en deus hel lazhet,
Gant e wad en deveus skrivet,

Skrivet en deveus lizherioù
Da gas d’an arme d’an aotroù :

Hag el lizherioù oa merket :
« Ho kwreg, aotroù ker, zo nec’het,

Ho kwregig gaezh zo gwall nec’het.
En abeg d’ur reuz ’zo c’hoarv’et :

Da hersal an heizez ’mañ bet,
Hag ho ki-red-gell zo krevet. »

Ar baron en deus adskrivet
D’al lizher, p’en deus hel lennet :

« Lârit da’m gwreg ket kemer nec’h,
Ni hon eus arc’hant a-walc’h.

Mard eo marv va c’hi-red-gell*,    [K gial] 
O tont d’ar gêr, me ’breno ’n all ;

Met na heuli re an heizez,
Gant aon rak heliourien direizh. »